Voor de bevalling van mijn eerste kindje Max werd ik met 40+6 ingeleid in het ziekenhuis in België. Ik ben Vlaamse, mijn partner Nederlander. Ik ging voor een standaard monitor en 'moest toch blijven' want 'te weinig variatie in de hartritme tonen', zonder meer uitleg. Heel de arbeid zat ik lekker in mijn coconnetje op de zitbal, gesteund door mijn partner, we deden het echt samen ondanks de vervelende monitor.. Wat daarna volgde was dat Max sterrenkijker was en ik het bed op 'moest', na een paar weeën op handen en knieën draaide hij alsnog en moest ik op commando beginnen aan een uitputtende persfase van een half uur. We hadden het zo goed gedaan, echt samen, maar  vanaf het moment dat ik het bed op klom, waren we de controle kwijt.. wat volgde waren instructies, een schedelelektrode, oxytocinespuit zonder mededeling, onmiddellijk afnavelen, etc.. 

Maar.. hij was er! Zonder de steun van mijn partner die het echt geweldig deed als mijn persoonlijke doula had dit heel anders kunnen lopen besef ik achteraf. Hij heeft me er echt doorheen geloodst. Ik kijk er nog steeds mooi op terug, met wat ik toen wist of net niet,.. maar ik wilde het deze keer wel anders. Zo kwam ik via via bij het boek Vrije Geboorte terecht, (h)erkenning alom, wat een verademing! Ik wilde me deze keer goed voorbereiden, het zou mijn feestje worden de volgende zwangerschap en geboorte, want zo voelde het, als een feestje. Wat heb ik uitgekeken naar mijn tweede bevalling!

Mijn helende thuisbevalling

Inmiddels woon ik drie jaar in Nederland en ik wil graag thuis bevallen in bad. Het is kerstavond en we gourmetten gezellig met ons drieën en gaan vroeg slapen. Ik ben 40+2 en heb al een aantal dagen harde buiken en voorweeën die heftiger worden maar goed weg te ademen zijn. Ik vraag me af wanneer het eens doorzet want ik ben er wat klaar mee en ben moe.. ik lig te woelen in bed van de voorweeën en kan er niet door slapen, pijn doet het niet. Vervolgens ijsbeer ik wat rond in de woonkamer zodat ik niet iedereen wakker houd boven en besluit om 23u45 toch maar terug te gaan slapen.. want als het doorzet wil ik nog wat hebben geslapen. 

Ik neem de trap en wanneer ik in ons bed wil kruipen, komen heel plots hevigere weeën, elke drie minuten. Ik schrik en voel dat het nu geen oefening meer is. Na drie pogingen krijg ik manlief wakker die denkt: 'Jaja, het zal wel weer niets zijn, kom maar slapen jij.’ Door mijn toon en bevelende woorden om ASAP op te staan en het bevalbad te vullen valt het kwartje, gelukkig!

Om 00u45 besluit ik de verloskundige te bellen, die na het ophalen van de baarkruk om 1u30 aankomt. We zijn blij want het is één van de verloskundigen die onze voorkeur had. Ze is aangenaam verrast door de intieme sfeer en de rust in huis en laat ons lekker ons ding doen. Ze zet wat spullen klaar en drinkt koffie aan tafel. Ik krijg de vraag of we kraamhulp gaan bellen en samen besluiten we dat het prima is zonder, ik heb vertrouwen in haar en zij in mij, wat fijn! Verder word ik niet getoucheerd, dat wilde ik na mijn eerste bevalling echt niet meer, en mijn geboorteplan wordt volledig gerespecteerd.

Om 2u besluit ik toch maar het bad in te gaan. Een beetje in dubio of het niet te vroeg is, want zoals het nu gaat houd ik het nog wel uren vol. Er wordt even naar het hartje geluisterd en dat vind ik prima. Het water werkt zo rustgevend dat ik dieper in mijn coconnetje zak, gesteund door mijn partner die achter me over het bad leunt en me steunt. De verloskundige komt rustig mee naast het bad zitten. Alles wordt intenser maar het zijn echt golven en geen weeën zoals ik die kende van bij Max zijn geboorte.

Rond 2u40 voel ik mijn vliezen breken, wat een plof! Ik besef plots dat het echt snel gaat maar tegelijkertijd heel erg rustig en sereen. We maken er zelfs grapjes over tussen de golven door. Uiteindelijk wordt het hoofdje geboren na een perswee of drie vier, ik voel aan het hoofdje en vind het echt magisch! Vervolgens vraagt de verloskundige om even mee te duwen, de navelstreng zit één keer om het nekje, wat trouwens wel vaker gebeurt, maar in alle rust nemen de verloskundige en ik samen Roos aan en halen de navelstreng er vanaf. Mijn vriend zit achter me en ondersteunt me fysiek en mentaal. Het is 3u en daar is ze dan!

Ik wil gelijk het bad uit en gesteund door de verloskundige en mijn vriend stap ik eruit, word ik afgedroogd en lekker omwikkeld door handdoeken en badjas en ga liggen op de bank. 3u09, voel ik de placenta komen, ik geef een klein beetje druk mee en daar is ie dan. De baarkruk heb ik niet gehaald haha. We laten de navelstreng volledig uitkloppen tot hij helemaal wit is en nemen de tijd om af te navelen en de cordring (edit: een cordring is een zacht alternatief voor de navelklem) te plaatsen. Roos neemt vlotjes haar eerste slokjes moedermelk en zo begint ons avontuur als gezin met twee kindjes. Broer Max lag heel de tijd lekker te slapen boven en is vol verwondering als hij om zeven uur wakker wordt en ziet dat er een baby is. Tranen van geluk..